In de eerste jaren van mijn moederschap liep ik voortdurend gevoelsmatig met een grijze sluier om mijn hoofd.
Het waren geen echt sluiers maar ze waren wel voelbaar voor mij. De enorme vermoeidheid en de energie die het mij kosten om een gezin met 3 jonge kinderen draaiende te houden zorgde ervoor dat ik het gevoel had dat mijn hoofd was ingepakt in een dikke grijze sluier die mijn contact met de buitenwereld beperkte.
Als kind wist ik dat ik later moeder wilde worden. Daardoor kwam ik in een spagaat-gedachten want ik had ook de wens om carrière maken in een leuke baan en zinvol in de wereld bezig te zijn. Ik had toen geen idee hoe ik dat allemaal samen kon brengen maar het moest gebeuren.
Toen ik jaren later in verwachting was van ons eerste kind dacht ik dat we daar wel uit zouden komen al wist ik niet hoe want de wachtlijst van de crèche was lang. Ik ging op zoek naar alternatieven. Onze ouders woonde veel te ver weg. Bovendien hadden mijn ouders aangegeven niet wekelijks te willen oppassen. Mijn vader was ongeneeslijk en wilde de tijd die hij nog had besteden aan reizen.
Uiteindelijk vonden we een tijdelijke oppas aan huis en bleven we allebei één dag in de week thuis om voor ons kind te zorgen. Geregeld! Dacht ik. Het ging anders dan gedacht. Toen mijn verlof er op zat en ik aan het werk ging begonnen alle uitzonderingen op de regel en daarmee de eindeloze rij van ad-hoc oplossingen Ik heb weleens uit noodzaak mijn kind mee moeten nemen naar de kantoortuinen van de omroep omdat de oppas onverwacht niet was komen opdagen. Ze zat vast in de lift van haar flat.
De energiebuffer die ik in de verlofperiode had opgedaan verdween snel door de stress rondom de opvang en verzorging van ons kind. Mijn partner gaf na een paar maanden aan dat het voor hem niet werkte zoals hij van te voren gehoopt had. Als creatief zelfstandig ondernemer kon hij niet vaste dagen in zijn agenda blokken. Zijn werk was onregelmatig en op onmogelijke tijden en plaatsen. Door deze verdeling van zorg en arbeid liep hij veel inkomsten mis. Hij had flexibiliteit in zijn agenda nodig.
De grijze sluiers werden steviger over mijn hoofd heen getrokken. Ik kon wel ademhalen maar kon steeds slechter waarnemen wat er om mij heen gebeurden. De vermoeidheid van de nog steeds doorbroken nachten, de druk om te voldoen aan de eisen van de werkgever en mijn ongeneeslijke zieke vader die op de achtergrond aanwezig was maakte dat ik op een gegeven moment helemaal leeg was. Wat overbleef was een rauw, grauw gevoel.
Het enige duidelijke signaal wat ik kon voelen was de aanwezigheid van mijn kinderen. Met hen voelde ik een connectie vanuit het hart. Voor hen stond ik iedere dag op en zorgde er voor dat het dagelijks leven verder ging. Door hun ogen leerde ik de wereld opnieuw kennen. Nog nooit had ik eerder zoveel kleine schatten mogen bewonderen: een mooi steentje, een torretje of een bloempje dat ferm tussen de stoeptegels groeide. De wereld van een klein kind bleek oneindig groot.
Uiteindelijk kozen we er voor om de zorgtaken en de arbeidstaken niet te delen maar juist te splitsen. Mijn partner storten zich vol overgave op zijn creatieve bezigheden en zijn bedrijf en ik zorgde voor het gezin en alles wat daarbij komt kijken. Mijn ambitie om wat in de buitenwereld te betekenen vertaalde ik naar ambities in het moederschap.
Voor mij was het een ontdekking dat moeder-zijn een weg is om jezelf beter te leren kennen wanneer je bereid bent om in je eigen innerlijke spiegel te kijken. Want het zijn juist je eigen kinderen die je het meest kunnen raken. Positief of negatief.
0 reacties